Bolesław I Chrobry Bolesław I Chrobry (ok. 967-1025), książę polski od 992, i pierwszy polski król od 1025 roku. Najstarszy syn Mieszka I i księżniczki czeskiej Dobrawy. Po bitwie pod Cedynią znalazł się na dworze niemieckim jako zakładnik i gwarant pokoju pomiędzy Mieszkiem I a królem niemieckim. Kilkakrotnie wstępował w związki małżeńskie, w 984 poślubił córkę margrabiego Miśni Rygdaga, odesłał ją jednak niebawem i w 986 Węgierkę nieznaną z imienia, matką Bezpryma, którą także rychło porzucił i 987 pojął za żonę Emmildę, córkę księcia Dobromira, matkę m.in. Mieszka II. Chrobry poprzez liczne małżeństwa starał się o zdobycie wpływów wśród sąsiadów Polski. Po śmierci ojca, w 992, przejął władzę, a jego pierwsze działania zdążały w kierunku wyeliminowania swych przeciwników. Wypędził z kraju macochę Odę i trzech swych przyrodnich braci. Przywrócił jedność państwa i samodzielnie nim rządził. Zorganizował wyprawę misyjną czeskiego biskupa Wojciecha na ziemie Prusów a jego męczeńską wykorzystał do podniesienia znaczenia państwa polskiego W 999 uzyskał zgodę papieża Sylwestra II na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz nowych biskupstw w Kołobrzegu, Wrocławiu i Krakowie. Na zjeździe gnieźnieńskim w 1000 roku podejmował cesarza niemieckiego Ottona III gdzie uzyskał potwierdzenie niezależności Polski i zgodę na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz symboliczną koronację. Od 1000 uważał się za króla. Przekazane wówczas przez papieża insygnia królewskie zatrzymał książę węgierski Stefan. Od tego też roku skutecznie reorganizował Kościół poprzez wiązanie z metropolią gnieźnieńską piastowskich nabytków z lat poprzednich, utrzymując przyjazne stosunki z cesarzem niemieckim. Sprowadził z Włoch pierwszych zakonników, tzw. Pięciu Braci Polskich. Po śmierci Ottona III (1002) władzę w Niemczech przejął Henryk II, niechętny współpracy z Polską. Bolesław Chrobry, chcąc umocnić swoje panowanie, zajął Łużyce, Milsko, Miśnię, a także rozszerzył władzę na Czechy i Morawy. Aneksje te stały się przyczyną prowadzonych z przerwami od 1002 do 1018 wojen z Henrykiem II, które zakończono pokojem w Budziszynie. W traktacie pokojowym cesarz niemiecki uznał suwerenność Polski wraz z Milskiem i Łużycami. Przypieczętowaniem tego pokoju było małżeństwo Bolesława z Odą, córką margrabiego miśnieńskiego Ekkeharda. W tym samym roku, w związku ze sporami dynastycznymi między synami księcia kijowskiego Włodzimierza, Bolesław Chrobry podjął zbrojną wyprawę na Kijów, w wyniku której przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie. Panowanie Bolesława Chrobrego upłynęło pod znakiem nieustających wojen i konfliktów zbrojnych. Był to również czas dowodzący wielkiej biegłości polskiego władcy w sprawach polityki zagranicznej. Wykorzystując pomyślną dla swych planów koronacyjnych sytuację po śmierci cesarza Henryka II (1024), na kilka tygodni przed śmiercią koronował się w 1025 w Gnieźnie na króla Polski, umacniając tym międzynarodowy autorytet Polski. Swym następcą uczynił młodszego syna z trzeciego małżeństwa, Mieszka II. Zmarł 17 VI 1025 roku i został pochowany w Poznaniu.